11 november succes in Merchtem, Brussegem en Peizegem

Merchtem mag fier zijn op de 11 november-viering.
Dit jaar had ik de eer om het 'protocolair' gedeelte te doen in Peizegem en Brussegem. De dag begon in Peizegem met een heerlijk ontbijt van spek en ei. Daarna naar Brussegem voor een eerste toespraak, vervolgens naar Peizegem voor een tweede toespraak. Dan even naar receptie op het gemeentehuis van Merchtem en dan terug naar Brussegem om te eten met de fanfare en de enige oudstrijder van 1940-1945.
Heel gezellig, heel mooi.

Dit is de tekst van de toespraak :

Geachte Oud-strijders, familie van oud-strijders, collega’s, aanwezigen.

Vooreerst bedank ik U voor Uw aanwezigheid. Nu er slechts omzeggens geen oud-strijders meer zijn van de oorlog van 1914-18 en ook de strijders van 1940-45 bijzonder schaars geworden zijn, stelt zich de vraag naar een zinvolle invulling van deze herdenkingsplechtigheid.Het lijkt mij aangewezen in de eerste plaats deze dag aan te grijpen om te bezinnen. Waarvoor hebben deze talrijke jonge mensen hun leven gelaten, en naast hen zoveel gezinnen honger geleden, miserie gekend?
Hadden zij een keuze? Wisten ze het zelf ? Het zijn vragen die blijven hangen en geen exact antwoord vergen, doch een aanleiding kunnen zijn om hier en nu stil te staan bij de huidige wereld.
Vandaag wil ik van dit bezinningsmoment gebruik maken om in het bijzonder de vrouw te herdenken.
Overal ter wereld treffen we monumenten aan van de onbekende soldaat. Hij die anoniem stierf in het oorlogsgeweld verdient inderdaad een monument om hem te gedenken. Een dergelijk monument voor het herdenken van de vrouwelijke oorlogsslachtoffers, treft men echter niet aan.
In de recente oorlog in Lybië werd het vernederen, mishandelen en verkrachten van de vrouw een bewuste strategie. Dit werd overigens ook vastgesteld in midden Afrika.
Ook hier, zowel tijdens de eerste als de tweede wereldoorlog was de vrouw zondermeer ook slachtoffer.
Was het de echtgenoot of de zonen die gedeporteerd werden naar Duitsland om er in mensonwaardige omstandigheden te werken of te vechten, de vrouw bleef hier achter. Alleen of met de kinderen.
Geen inkomen meer, geen sociaal vangnet zoals het O.C.M.W. vandaag. Bittere armoede, een strijd om te overleven. Angst, verdriet, armoede, ziekte het was hun deel van de oorlog dat zij alleen moesten dragen.
Ook hier zijn er vrouwen geweest die mishandeld geweest zijn door de bezetter. Dat leed moest men vooral in stilte dragen. De schaamte was en is te groot. En zelfs waar er spontaan iets bloeide tussen een vrouw en een militair van de bezetter, was de vrouw na de oorlog opnieuw het slachtoffer, want die relatie werd aanzien als collaboratie.
Aan alle oorlogsslachtoffers, militairen en burgers maar in het bijzonder van de vrouw draagt Uw gemeentebestuur deze herdenking op.
Uitdrukkelijke dank aan allen die bijgedragen hebben tot de organisatie van deze plechtigheid.