Onze cultuur is in gevaar, Leve onze cultuur....

Nooit plooien, nooit oog om oog tand om tand. Het grootste wapen dat we hebben teggen deze aanslag is het promoten van onze vrijheid, het humanisme. Neen, ik wil geen staat waar ik bij een bioscoopbezoek zeven militairen tegen het lijf loop, neen ik wil niet door een metaaldetector om naar een concert te gaan. Ik wil vrij zijn. Gaan en staan waar ik wil. Is dat te veel gevraagd ?  Als er bij de aanslag op Charly Hebdo nog iets te zeggen was van : "ja maar, je moet hen toch niet altijd jennen", is deze aanslag, nee deze aanslagen, er zover over dat er geen enkel excuus meer is. Als ik vandaag moet een risico inschatten om met een vriend iets te gaan eten, om met gezin naar een concert te gaan, om met zonen naar de voetbal te gaan... laat het dan maar. In wat voor samenleving zijn we dan beland. 

Is tegenaanval de remdie ? Neen, In tegendeel : viva de vrijheid, viva onze cultuur, viva de humanistische waarden. 



Dit is wat ik deze ochtend spontaan schreef op een reactie van een vriend :


Dat de aanslag zich voordeed in Parijs is symbolisch. Inderdaad, de lichtstad, de stad waar de idee dat staat en kerk gescheiden dienden te worden, waar vrijheid een strijd werd. Anderzijds maakt het ook niet uit dat het Parijs was. Het is een aanslag op ons allen. Net zo goed vonden bommen hun weg gisteren naar het Koning Boudewijn stadion. Net zo goed kon er letterlijk roet in het eten gegooid worden in de Beenhouwerstraat in Brussel, waar vrienden gezellig nog op een terras aan het genieten waren van een etentje. Net zo goed kon men letterlijk de noten kraken in het sportpaleis van Antwerpen waar je toevallig met je 'memé' geniet van the Proms.
De reacties zullen andermaal leiden tot meer angst en minder vrijheid. Net dat wat gewild werd.
Ik weet dat dit onbespreekbaar is maar eigenlijk zouden we met ze'n allen in het zogenaamd Kalifaat de vluchtelingen moeten gaan ophalen. Vervolgens de grenzen ginds bewaken zodat niemand nog uit het Kalifaat kan en er ook niemand meer in kan. Dan hebben ze alleen nog elkaar om te beschieten, de nek over te snijden en het laatste stukje erfgoed met de grond gelijk te maken. Ondertussen kunnen we al de mensen die vluchten van het Kalifaat hier laten kennismaken met het humanisme, met muziek, eten met vrienden, genieten van een voetbalmatch. En als ze ginder in het Kalifaat finaal mekaar allemaal hebben afgeschoten, kunnen die mensen terug naar hun vaderland. Het is maar een droom, ik weet het. Maar geen enkele bom zal ons weerhouden te dromen en blijven te hopen dat de strijd van diegenen die we nog op 11/11/11 hebben geprezen niet voor niets was.