Dit jaar opnieuw in Peizegem : veel volk, jeugd, kinderen. Een mooie serene viering.
(sfeerbeeld van enkele jaren geleden)
Elk jaar probeer ik 'ietsjes' meer te doen dan uit te roepen 'nooit meer oorlog'. Hier mijn bijdrage :
"
11 november ’14
Geachte aanwezigen,
Geachte Heer Voorzitter van de Gemeenteraad,
Geachte Heer Gemeenteraadslid,
De herdenking 11 november 2014 zal overal in het teken staan van de herdenking van het begin van de oorlog in 1914. Daar is zeker niets mis mee, we weten immers allemaal dat 11-11-11 symbool staat voor de viering van precies het einde van die oorlog in 1918.
Als bestuur moeten we de Vrienden Oud soldaten Peizegem bedanken voor al de geleverde inspanning om deze herdenking hier levendig te houden. Niet in het minst door hun tentoonstelling die veel aandacht schenkt aan wat die oorlog concreet betekende, hier in de streek, maar ook aangeeft dat dit een oorlog was die ver buiten onze landsgrenzen en zelfs buiten de Europese grenzen uitgevochten werd.
Een aspect dat ik vandaag wil aanhalen is vaak een nogal ‘vergeten’ element in de herdenking van dat einde van de oorlog op 11 november 11 uur om precies te zijn.
Op 8 november 1918 starten om 09 u 10 onderhandelingen met Duitsland. Nu ja onderhandelingen, wat voorligt is een globale en onvoorwaardelijke terugtocht van het Duitse leger. Duitsland kreeg drie dagen bedenktijd.
Niet onbelangrijk : op 04 november was er al wapenstilstand aan het Italiaanse front. In het Duitse leger waren er verschillende muiterijen onder de troepen.
De wapenstilstand aan het Italiaanse front, en de eis om onvoorwaardelijk terug te trekken deden de Duitse Keizer vluchten naar Nederland.
Het Duitse volk was zeer geschokt door de onderhandelingen over de beëindiging van de oorlog, immers via de Propaganda hadden zij in de zomer van 1918 nog vernomen dat er zeer belangrijke terreinwinsten geboekt werden.
Door de vlucht van de Keizer kon er een soort linkse burgerlijke regering aan de macht komen, die later de basis zou vormen van de ‘Weimar republiek’.
Het zijn afgevaardigden van die voorlopige regering die de wapenstilstand van 11 november ondertekenden.
Heeft dit nu belang ?
Zeer zeker : het feit dat niet de militaire overheid van Duitsland de wapenstilstand ondertekende maar een aantal burgers, zou aanleiding geven tot de ‘dolkstootlegende’. Die werd gretig gebruikt door nationalisten en conservatieven in het na-oorlogse Duitsland. De stelling was vrij eenvoudig : niet de moedige Duitse soldaten hadden opgegeven, wel een stel linkse, ‘rode’ burgers. Een ‘dolk’ in de rug dus van het leger… Zij hadden bovendien ook het Verdrag van Versailles ondertekend op 28 juni 1919 dat een regelrechte bestraffing van Duitsland was.
In dat verdrag werd de oorlogsschade niet gepreciseerd. Wel werd principieel gesteld dat Duitsland, en alleen Duitsland verantwoordelijk was voor alle oorlogsschade en deze dan ook volledig en alleen diende terug te betalen : de zogenaamde ‘herstelbetalingen’.
Later, op 21 maart 1921 werd de oorlogschade bepaald op 226 miljard goudmark door een commissie in Londen.
Reeds op 15 mei 1921 was er massaal protest in Berlijn tegen het Verdrag van Versailles.
Dadelijk na de oorlog kon Duitsland overigens niet betalen in contanten en werd het herstel in natura terugbetaald : al wat min of meer kon dienen, diende afgestaan te worden : machines, vliegtuigen, schepen, grondstoffen etc.
Kortom een totale economische kaalslag. Daar nog de herstelbetalingen bovenop en men heeft de ideale bodem voor de groei van de tweede wereldoorlog.
Wat ik wil zeggen is het volgende : na de feestvreugde van de beëindiging van de oorlog dient men vooruit te kijken. Een land, een bevolking bestraffen heeft duidelijk geen zin.
“Nooit meer oorlog” is geen synoniem van “nooit meer conflicten” : die zijn er elke dag op elk niveau.
De kunst is deze minnelijk op te lossen en te zorgen dat een conflict geen oorlog wordt.
Een goede aanzet werd in het Verdrag gegeven : de oprichting van een ‘Volkenbond’ (deel 1 van het verdrag zelfs). Nobel, zeer nobel al begon het hemeltergend slecht : Duitsland kon en mocht er geen deel van uitmaken.
De roep naar vrede is dan ook de roep naar permanent overleg vanuit het standpunt van bereidwilligheid tot luisteren en tot het bereiken van oplossingen. Laat ons hopen dat alle herdenkingen daartoe een appel mogen zijn.
"
Altijd gezellig : voor de viering lekker ontbijt bij de Vrienden Oud Soldaten Peizegem.
(sfeerbeeld van enkele jaren geleden)
Elk jaar probeer ik 'ietsjes' meer te doen dan uit te roepen 'nooit meer oorlog'. Hier mijn bijdrage :
"
11 november ’14
Geachte aanwezigen,
Geachte Heer Voorzitter van de Gemeenteraad,
Geachte Heer Gemeenteraadslid,
De herdenking 11 november 2014 zal overal in het teken staan van de herdenking van het begin van de oorlog in 1914. Daar is zeker niets mis mee, we weten immers allemaal dat 11-11-11 symbool staat voor de viering van precies het einde van die oorlog in 1918.
Als bestuur moeten we de Vrienden Oud soldaten Peizegem bedanken voor al de geleverde inspanning om deze herdenking hier levendig te houden. Niet in het minst door hun tentoonstelling die veel aandacht schenkt aan wat die oorlog concreet betekende, hier in de streek, maar ook aangeeft dat dit een oorlog was die ver buiten onze landsgrenzen en zelfs buiten de Europese grenzen uitgevochten werd.
Een aspect dat ik vandaag wil aanhalen is vaak een nogal ‘vergeten’ element in de herdenking van dat einde van de oorlog op 11 november 11 uur om precies te zijn.
Op 8 november 1918 starten om 09 u 10 onderhandelingen met Duitsland. Nu ja onderhandelingen, wat voorligt is een globale en onvoorwaardelijke terugtocht van het Duitse leger. Duitsland kreeg drie dagen bedenktijd.
Niet onbelangrijk : op 04 november was er al wapenstilstand aan het Italiaanse front. In het Duitse leger waren er verschillende muiterijen onder de troepen.
De wapenstilstand aan het Italiaanse front, en de eis om onvoorwaardelijk terug te trekken deden de Duitse Keizer vluchten naar Nederland.
Het Duitse volk was zeer geschokt door de onderhandelingen over de beëindiging van de oorlog, immers via de Propaganda hadden zij in de zomer van 1918 nog vernomen dat er zeer belangrijke terreinwinsten geboekt werden.
Door de vlucht van de Keizer kon er een soort linkse burgerlijke regering aan de macht komen, die later de basis zou vormen van de ‘Weimar republiek’.
Het zijn afgevaardigden van die voorlopige regering die de wapenstilstand van 11 november ondertekenden.
Heeft dit nu belang ?
Zeer zeker : het feit dat niet de militaire overheid van Duitsland de wapenstilstand ondertekende maar een aantal burgers, zou aanleiding geven tot de ‘dolkstootlegende’. Die werd gretig gebruikt door nationalisten en conservatieven in het na-oorlogse Duitsland. De stelling was vrij eenvoudig : niet de moedige Duitse soldaten hadden opgegeven, wel een stel linkse, ‘rode’ burgers. Een ‘dolk’ in de rug dus van het leger… Zij hadden bovendien ook het Verdrag van Versailles ondertekend op 28 juni 1919 dat een regelrechte bestraffing van Duitsland was.
In dat verdrag werd de oorlogsschade niet gepreciseerd. Wel werd principieel gesteld dat Duitsland, en alleen Duitsland verantwoordelijk was voor alle oorlogsschade en deze dan ook volledig en alleen diende terug te betalen : de zogenaamde ‘herstelbetalingen’.
Later, op 21 maart 1921 werd de oorlogschade bepaald op 226 miljard goudmark door een commissie in Londen.
Reeds op 15 mei 1921 was er massaal protest in Berlijn tegen het Verdrag van Versailles.
Dadelijk na de oorlog kon Duitsland overigens niet betalen in contanten en werd het herstel in natura terugbetaald : al wat min of meer kon dienen, diende afgestaan te worden : machines, vliegtuigen, schepen, grondstoffen etc.
Kortom een totale economische kaalslag. Daar nog de herstelbetalingen bovenop en men heeft de ideale bodem voor de groei van de tweede wereldoorlog.
Wat ik wil zeggen is het volgende : na de feestvreugde van de beëindiging van de oorlog dient men vooruit te kijken. Een land, een bevolking bestraffen heeft duidelijk geen zin.
“Nooit meer oorlog” is geen synoniem van “nooit meer conflicten” : die zijn er elke dag op elk niveau.
De kunst is deze minnelijk op te lossen en te zorgen dat een conflict geen oorlog wordt.
Een goede aanzet werd in het Verdrag gegeven : de oprichting van een ‘Volkenbond’ (deel 1 van het verdrag zelfs). Nobel, zeer nobel al begon het hemeltergend slecht : Duitsland kon en mocht er geen deel van uitmaken.
De roep naar vrede is dan ook de roep naar permanent overleg vanuit het standpunt van bereidwilligheid tot luisteren en tot het bereiken van oplossingen. Laat ons hopen dat alle herdenkingen daartoe een appel mogen zijn.
"
Altijd gezellig : voor de viering lekker ontbijt bij de Vrienden Oud Soldaten Peizegem.